Финал "Фестиваля одного стихотворения-2015"

февраля 17, 2016

Финал "Фестиваля одного стихотворения-2015"

Всем добрый день.

Поделюсь впечатлениями от посещения очередного фэста, посвященного поэзии на

новогодне-рождественскую тематику. В этом году я сама ничего на конкурс не

сочинила - наверное, не нашлось времени открыть музе окошко:))) Но мероприятие

стараюсь не пропускать - уж очень дружественная атмосфера, добрые стихи и люди

концентрируются в нужном месте в нужное время:))) А в этом году в тем более

пришла поболеть за свою подругу, прошедшую в финал.

Самое новое, что было в этом году - это место проведения - галерея TUT.BY -

просторное, уютное, комфортное, по-новогоднему украшенное. Учитывая растущую

популярность конкурса с каждым годом, важно чтобы каждый нашел себе местечко

для наслаждения поэзией, песнями и шутками.

Самое современное - это, конечно, технологии. Т.к. в конкурсе принимают участие

не только белорусы, да и не у всех получается приехать на финал из других городов,

была возможность записать свое произведение на видео и прислать организаторам.

Т.е. чьи-то стихи зачитывали члены жюри, а некоторые смогли создать "эффект

собственного присутствия".

Организатор, папа "Фестиваля одного стихотворения" на протяжении всех лет -

Георгий Бартош - всегда создает домашнюю атмосферу. Даже если не все знакомы

лично, Георгию удается поддерживать дух семейного праздника.

Стихи конкурсантов, состав жюри - эту информацию я взяла со странички Георгия

в Фэйсбуке. Мне кажется, одними фотографиями не передашь все происходящее:)))

Вторым ведущим в этом году был Михаил Барановский.

Михаил также исполнил замечательные песни, в том числе и знакомую и

любимую многими "Калi я быў маленькі".

Жюри конкурса:

- Андрей Хаданович, поэт, переводчик, председатель Белорусского ПЕН-центра

- Виктор Жибуль, поэт, литературовед, участник творческого движения "Бум-

Бам-Літ"

- Виктор Шнип, главный редактор издательства «Художественная литература».

Лауреат премии им. Владимира Маяковского

- Людмила Рублевская, поэт, писатель, литературный обозреватель газеты

«Советская Белоруссия»

- Наталля Капа, поэт, зав. отделом поэзии журнала «Неман»

- Ольга Базылева-Климко, поэт, победитель Фэста в 2007 и 2008 гг.

- Ольга Гронская, поэт, переводчик, доцент кафедры зарубежной литературы

филфака БГУ, победитель Фэста в 2011 и 2012 гг.

- Сергей Сыс, общественный деятель, поэт, публицист, победитель Фэста в 2009 г

- Дмитрий Строцев, поэт, издатель

- Юрий Завадский, поэт, издатель (Украина)

Члены жюри также зачитывали свои произведения - и на зимнюю тему, и просто

стихи, которыми хотелось поделиться...

Победители:

СТАСЬ КАРПАЎ

Злы. Злы і насцярожаны ў шэсць з паловай
Чалавек выйшаў з канцылярыі важных спраў.
Там ён пакінуў 9 гадзін жыцця, тысяч шэсцдзесят у сталовай,
Але меў пачуццё, быццам бы нешта скраў.
На прахадной чалавек правярае пошту,
І вось ізноў паліто над паркетнай дошкай плыве.
У скураной папцы з бляхай копіі таго, што
Акуратна раскладзена ў яго галаве.
Нарэшце, выходзіць за дзверы. А там Снежань. Завеі
Даносяць пах хлеба нават сюды.
Ён ідзе проста, пасля правей і
Уніз у бок Раманаўскай Слабады.
Вежа канцылярыі ўжо не відна. Вы
І цяпер адчуваеце тое, што тады ён:
Як у вежы нерухома сядзіць нехта замест Цанавы
І глядзіць з-пад густога брыва на стадыён.

Карацей -- ідзе, праходзіць непадалёк ад астрога.
Вецер рэжа скуру і чалавек у пальчатку хавае руку.
Амаль не расплюшчваючы вачэй, пераходзіць дарогу
З удзячнасцю думаючы пра трубы, што пад асфальт схавалі раку.
Пераход нарэшце падышоў да экватара.
Гарадскі вал іранічна без прыкмет нічыіх.
Усе людзі там, іх рубеж каля кінатэатра
І чалавек нярвуецца, марудна абмінаючы іх.
Наогул, сачыць за прадстаўніком канцэлярый
Небяспечна і расцэньваецца як учынак дастаткова цяжкі.
Ён спусціўся ў метро і адразу працер акуляры
Краем шаліка - падарунка старэйшай дачкі.
Ён не ездзіць з Купалаўскай і не ходзіць дварамі.
Парадыгма -- вынік высновы, падмацаванай дзвюма.
Першая: Тыя, каго на працу прыносяць у чорнай раме
Ні пра што не шкадуюць і , відавочна, дарма.
Другая.
Людзі жывуць дамамі, справы на іх –- тамамі --

Выціскаючы першых з памяшканняў, выклікаюць нямы дакор,
А пасля знікаюць разам з першымі і старой маме
Застаецца распіска за права атрымаць каленкор.
Так што вынік вядомы са справы вядомай,
А чалавек падумаў, што хацеў бы, каб пры ягоным жыцці
Яму не прыйшлося а палове сёмай
У такое надвор'е, напрыклад, да маладзежнай ісці.
Гэта было адступленне. Вяртаемся да пратаколу.
Жменя жэтонаў у кішэні, купленая пра запас,
Была старой звычкай і фармальна нагадвала школу
Калі грошы на абед ён збіраў па дарозе ў клас.
Але канцылярыя не капае глыбей пубертату
І ва ўспамінах вучыць не выходзіць за межы анкет,
Асобна пазначаючы маму і тату.
Чалавек праходзіць праз турнікет.
Голас дыктара, запісаны нібы для праформы
(Для тых, хто і так у метро спускаецца нібы ў забой),
З просьбай не скаплівацца каля краю платформы
Нібы з загадам смеццю не забіваць вадастокі сабой,

Канцылярыя вучыць успрымаць неэмацыйна праз прызму гештальту:
Народ -- не сукупнасць індывідаў. З пэўных бакоў
І пры накладанні матрыц сацыялагічнага кшталту
Жыцце, як і казаў Энгельс, -- спосаб існавання бялкоў.
А людзі, канешне, скапліваюцца і набіваюцца ў вагоны як шпроты.
Задыхаючыся і падаючы пад чужою вагой
Чалавек сутаргава ўцягвае паветра ротам
Спрабуючы распрастацца і паварушыць здранцвелай нагой.
Дзверы зачыняюцца. Цягнік імкне да пачатку
Каб укусіць свой хвост. І вось знікае вагон,
Дзе рука, апранутая ў скураную пальчатку,
Цягнецца, цягнецца да парэнчаў. "Родны кут" ляціць наўздагон.

РОКСОЛАНА ЖАРКОВА (Украина)

РІЗДВО
Не шовк, а духмяне сіно.
Не палати, а ясла малі.
Так урочисто-незмінно
Бог явився на нашій землі.
Він – собі режисер. Міг обрати
Будь-яку сцену, світло і грим.
І вибрав – заплакана Мати,
Схилена в щасті над Ним.
Міг змінити сюжет і реквізит,
Спецефектів додати в картину.
Та майже-нечутним був цей візит:
Мати голубить Дитину.
Міг зібрати бомонд. Великий екран,
Бігборди, флаєри, спами.
А Він, у чеканні розп’яття і ран,
Горнувся до серденька Мами.
Серед пітьми, холоду й зим
Міг змінити всі ролі й паролі.
Та рука Сценариста вічна над Ним,
Всі дії розписані в Долі.
Лиш ангельські хори у сяйві свіч.
А де ж папараці й реклама?!
Народження Бога – непіарна то річ.
Тільки небо. І зорі. І Мама.

Призеры:

ТАНЯ СКАРЫНКИНА

В ПАРКЕ НЕ ГОРЯТ ОЛЕНИ

В парке
не горят
олени

крылся крылся
и открылся
новый магазин

у продавщицы тени
под глазами залегли
как у замужней синяки

наверно
будет
снег.

УЛАДЗЬ ЛЯНКЕВІЧ

толькі прывык да восені
прызвычаіўся
пахмурасць, вільготнасць павышаная
нават лёгкая самота ў позірку
у гэтую пару прабачаецца

цэлы месяц легальнага пафасу
можна ўсё:
размаўляць ціха, перамінаючыся
быццам у пошуку лепшага ракурсу
падрывацца раптам, сыходзіць
пад нос "бывай" прамямліўшы
а можна наогул без развітання
параней прачынацца, глядзець на туман
і, падняўшы каўнер паліто, знікаць у тумане

ідэальна
утопія
увосень нічога з цябе не ўзяць, як з п'янага
хоць ты пішы вершы
гуляй па ўзбярэжжы
пешшу
ад цэнтру да спальнага
дом, дзяды і дым ад лісця спаленага

ды знянацку наступная дзея
аднекуль экс-махіна
апускаецца
са сваім напускным пазітывам
на плечы, пад колы, на вуліцы й дахі
з усмешкай траха дураватай
снежкамі, ліпкімі як вата
спрэчкамі напярэдадні свята
сёлета, дзеці (то бок сёзіму)
я замест выхавацелькі
слёзна вы
прасіліся рабіць аплікацыю
ладна так і быць
магчыма, адхілімся ад праграмы
абрыдла
выб'емся з рытму
завіце мяне капітанам

хапайце нажнічкі-істэрычкі
прадставім звыклых персанажаў
у свежых амплуа
у якасці снегу на клей
крышым пенапласт
алені – лажа
бярэм зуброў рэжам
ды лепім калядныя калажы

пенапластавы снег
рыпіць на зубах
святы Мікалай
скача на зубрах

АНДРЭЙ БАСТУНЕЦ

Палкоўніку ніхто не піша? – Ніхто.
А падпалкоўніку? – І яму гэтаксама.
Затое маёру -- як выйгрыш у лато --
піша мама,
ды лісты не даходзяць у зону ато.

Капітан піша сам, бо не ведае, што лісты
на мяжы гэтай зоны пераўтвараюцца ў попел.
Цяпер пра гэта ведаеш толькі ты,
таму будзь асцярожным у натоўпе
і ў тралейбусе паўпустым --

асабліва ў гэтую калядную ноч,
калі зорка на небе і свет ліхтароў пад небам.
Ты выйшаў, дзе трэба, і павольна да свята крочыш,
нясеш у сваёй сумцы хлеб і віно да хлеба
і не бачыш, што за табою сочыць

лейтэнант. Для яго гэта ёсць толькі першым крокам
да іншых зорак -- на пагонах, -- да іншых масштабаў,
у яго тыповая знешнасць і добры зрок, і
загад ад мясцовага негенштабу,
і ён набліжаецца патроху
(а за ім і табой назіраюць утрох) -- і

пакуль ты глядзіш і бачыш святло ў сваім вакне,
пакуль думаеш пра мэйл як сродак парушыць мяжу між жыццём і смерцю,
раптам усё пераварочваецца, каб, нібыта ў сне,
ты ізноў убачыў зорку -- перш, чым упасці й памерці
і апынуцца там, дзе, як і раней

палкоўнік чакае ліста, і падполкоўнік таксама
і маёр с капітанам, -- і дзе падрыхтаванае месца
для цебе. І для таго лейтэнанта, які капітанам
не стане, бо раней атрымае кулю ў сэрца
імем ойца і сына і духа свянтэга. Амэн.
26.12.2015

РАМАН АБРАМЧУК.

Читал не только стихи, но и напевал задорные песни:)

ЗАПЯЯЛА ДУДА

Запяяла дуда
над зеўрай шматпавярховікаў
і завыў на ўвесь дом шчанюк ірландскага сэтэра дзесь на 12-м
- ці-то трапіў у тон, ці-то зварухнулася памяць продкаў
запяяла дуда
і сняжынкі зарухаліся хутчэй
запяяла дуда
і падлетак вылез з вк –
ма, а чё, у наших соседей волынка?
запяяла дуда
і пяць дудароў увайшлі ў 2-мільённы мегаполіс

стаў граць першы –
і на ратушы прабіла трынаццаць
надзьмуў мех другі –
і разладзіліся планы інвестараў на забудову цэнтра
задудзеў трэці –
і хлапчук з вк узяўся гугліць Якуба Коласа
пачаў перабіраць пальцамі чацверты –
нарадзіўся паэт
зайграў пяты –
і айцішнік-дзяцюк з дудой замест цацкі
набытай на рыцарскім фэсце для выбрыкаў перад дзяўчатамі
штосьці уцяміў пра гук, тэмбр і інтанацыю
і ўжо болей ніколі замежным кліентам
на пытанне "where are you from?"
не адказваў няўцямна

АКСАНА СПРЫНЧАН

калі адной шчакою
дакранаешся голак ялінкі
а ля другой шчакі
галінкі веек
значыцца існуе
ігольчатая сымэтрыя
значыцца
Каляды сямейныя
калі чакае на падарунак
шкарпэтка сьвяточная
а шкарпэтка з маленькай ножкі
зь дзіркаю-зоркаю
ты бярэш голку
працягваеш лінію лёсу
цыруеш калядную зорку
і шапочаш у вялікае вуха
“кахаю”
і “люблю”
у вушка анёлка

КАЦЯ АЛІХВЕР

Каляда
Калядавала,
У небе
Зорачка спявала.
Каляда!

У небе
Зорачка спявала,
Людзям свята
Абвяшчала.
Каляда!

Каляда
Калядавала,
Калядоўшчыкаў
Гукала.
Каляда!

Дый пад хатаю
Стаяла,
Слова добрага
Чакала…
Каляда...

А ці хто ў нас
Калядуе?
А ці хто ў нас
Зорку чуе,
Каляда?

А як людзі
Святкавалі,
Усе зоркі
Паўпадалі...
Каляда...

АНТОН РУДАК

ДЗЕНЬ НАРАДЖЭННЯ

Над аэрапортам неба бліжэй, і зоркі міргаюць нізка –
адна выпадкова ў дзень нараджэння ў тваю зазірнула калыску,
і ты ўсміхнуўся цікаўнай той зорцы бяззубым скрыўленым ротам,
і раптам заснуў. І прыснілася сонца, і ўсё, што пабачыў потым.

Прыснілася неба і ў ім павуцінне, і белы след самалёта,
дробная і буйная радзіма, бульба, блёкат, балота,
Млечны Шлях і далёкае мора, і мора, якое блізка,
і ў рэшце прысніўся няісны горад, які называўся Мінскам.

Напрыканцы нехта паведаміў шэптам: “Усяго не ўпомніш, запісвай” –
і тут ты прачнуўся і вылупіў вочы... Неяк вось так, прыблізна.

Зноўку над полем лётным аблокі, непагадзь, вецер, завея.

Зорка на небе высокім-высокім ведае, свеціць, грэе.

Финалисты:

ИРИНА ЛЕШКЕВИЧ